Surowcem do otrzymywania olejku jest część nadziemna rośliny macierzanka tymianek, tymianek właściwy (Thymus vulgaris ).
Więcej informacji na temat aromaterapii tutaj i tutaj.
Najważniejsze związki czynne:
Węglowodory
monoterpeny: gamma-terpinen, alfa-pinen,
kamfen, β-mircen, alfa-terpinen, limonen, alfa-terpinolen, alfa-tujen, delta-3-karen,
sabinen, alfa-felandren,
β-pinen
seskwiterpeny:
β-kariofilen
aromatyczne:
p-cymen
Fenole
tymol,
karwakrol
Alkohole
Borneol, linalol, terpinen-4-ol, alfa-terpineol,
geraniol, β – terpineol, nerolidol
Ketony
kamfora, alfa-tujon
Estry
octan linalilu, octan alfa-terpinylu,
octan geranylu
Pozostałe
1,8-cyneol, tlenek
trans-linalolu, tlenek cis-linalolu
Thymus vulgaris
Właściwości
Przeciwbakteryjne
(szczególnie silne wobec Diplococcus pneumoniae, Enterobacter aerogenes,
Enterococci, Escherichia coli, Klebsiella species, Proteus species, Salmonella
pullorum, Sarcina species, Staphylococcus albus, Staphylococcus aureus,
Streptococcus faecalis, Streptococcus beta-haemolytic);
przeciwgrzybicze
(szczególnie silne wobec Candida
albicans, Sporotrichium species,
Trichophyton species);
odkażające, pobudzające trawienie,
przeciwutleniające, moczopędne, wykrztuśne (zapalenie
oskrzeli, zapalenie zatok, astma), obniżające ciśnienie,
psychostymulujące (depresja), przeciwpotowe, przeciwrobacze, przeciw upławom.
Olejek tymiankowy, a zwłaszcza tymol, odznacza się dużą toksycznością przy stosowaniu doustnym. Szczególnie niebezpieczny jest dla dzieci i po spożyciu do wewnątrz może wywołać groźne objawy (m.in. uszkodzenie nerek). Z tego względu olejku tymiankowego nie stosuje się doustnie, np. jako środka przeciwrobaczego czy przeciwbakteryjnego, lecz można go używać w odpowiednich dawkach jedynie zewnętrznie w formie inhalacji (w nieżytach gardła i krtani).
Zewnętrznie tymol działa na skórę odkażająco, niszczy nie tylko bakterie, lecz także drożdżaki i grzyby pasożytnicze. Dlatego też olejek tymiankowy jest stosowany zewnętrznie w owrzodzeniach troficznych wywołanych bakteriami ropotwórczymi, w powierzchniowych zakażeniach promieniowcami (actinomycosis), drożdżakami Candida albicans (candidiasis) oraz w grzybicy drożdżakowej (blastomycosis). Również do wcierań przeciwświerzbowcowych.
Działania uboczne.
Olejek tymiankowy lub tymol, stosowane doustnie, wywołują nudności, ból głowy, zapalenie żołądka, uszkodzenie nerek, albuminurię, a nieraz hematurię. U dzieci i osób starszych objawy te są bardziej nasilone i mogą zagrażać życiu.
Wskazania
Pielęgnacja skóry: ropień, trądzik, siniaki, oparzenia, skaleczenia, zapalenie skóry, wyprysk, ukąszenia owadów, infekcje dziąseł, tłusta skóra, świerzb.
Układ krążenia, mięśnie i stawy: zapalenie stawów, zapalenie tkanki łącznej, dna moczanowa, bóle mięśniowe, otyłość, obrzęk, słabe krążenie, reumatyzm, skręcenia, urazy sportowe.
Układ oddechowy: astma, zapalenie oskrzeli, katar, kaszel, zapalenie krtani, zapalenie zatok, ból gardła, zapalenie migdałków.
Układ pokarmowy: biegunka, niestrawność, wzdęcia.
Układ moczowo-płciowy: zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie cewki moczowej.
Układ immunologiczny: dreszcze, przeziębienie, grypa, choroby zakaźne.
Układ nerwowy: bóle głowy, bezsenność, osłabienie nerwowe i dolegliwości związane ze stresem.
Chemotyp (skrót ct.) oznacza zawartość charakterystycznych/głównych substancji chemicznych w olejku. Wyróżnianie chemotypów roślin ma znaczenie głównie w farmacji.
Bibliografia:
Buckle, J. (2014). Clinical aromatherapy-e-book: Essential oils in practice. Elsevier Health Sciences.
Komentarze
Prześlij komentarz