Mumio, znane również jako mumijo, mumyo lub shilajit, to zmienna w konsystencji, przypominająca asfalt, substancja mineralno-organiczna wyciekająca spomiędzy skał.
 |
| Mumio |
Występuje w Himalajach,
głównie na obszarze subkontynentu indyjskiego, w Rosji, Tybecie, Norwegii i
innych krajach, gdzie jest zbierane w małych ilościach ze stromych ścian skalnych
na wysokości od 1000 do 5000 m. W zależności od regionu pochodzenia, mumio
charakteryzuje się różnymi właściwościami fizyko-chemicznymi i biologicznymi.
W tradycyjnej medycynie ludowej mumio było stosowane jako środek odmładzający i dodający sił witalnych od ponad 3 tyś. lat. Mówi się, że nie ma choroby, której nie da się wyleczyć za pomocą mumio. Badania naukowe z ostatnich 20-25 lat potwierdzają skuteczność mumio w leczeniu wielu schorzeń.
Mumio składa się głównie z paleohumusu (około 80-85%) oraz związków organicznych pochodzących ze skamieniałych roślin, które przez setki lat pozostawały „przyciśnięte” warstwami skał. Wysoka temperatura oraz ciśnienie, które tam panowały, to dwa główne czynniki, które kształtowały strukturę mumio.
Głównymi związkami identyfikowanymi w mumio są: kwasy humusowe, kwas fulwowy, benzo-alfa-piron, kwasy uronowe, kwas elagowy, gumy, ichtiol, trójterpeny, lateks, żywica, albuminy, kwasy tłuszczowe, kwas benzoesowy, witaminy, krzemionka, sterole, kwas hipurowy, benzokumaryny, aminokwasy.
Przypuszcza się, że następujące rośliny, między innymi, stanowią materiał, z którego powstało mumio:
koniczyna biała (Trifolium repens ), kaktus - wilczomlecz Royle (Euphorbia royleana Boiss.), skrzydlik (Fissidens), barbula (Barbula), tujowiec (Thuidium), wątrobnik Asterella i Plagiochasma, porostnica (Marchantia), Dumortiera, pleszanka (Pellia).
W literaturze wyróżnia się 4 odmiany mumio:
- savrana – (złote mumio) koloru czerwonego;
- tamra - (miedziane mumio) w kolorze niebieskim;
- rajat – (srebrne mumio) koloru białego;
- lauha – mumio zawierające żelazo, w kolorze brązowo-czarnym.
Tamra i savrana nie są powszechnie spotykane, ale ostatnia odmiana, czyli lauha jest powszechna w pasmach himalajskich i podobno jest najbardziej efektywna pod względem terapeutycznym.
Badania wykazały, że mumio w naturalnej postaci często jest zanieczyszczone mykotoksynami, jonami metali ciężkich, itp. Mykotoksyny są wytwarzane przez grzyby pleśniowe i mogą powodować choroby lub śmierć w człowieku. Dlatego konieczne jest oczyszczenie mumio z substancji toksycznych, zanim będzie ono zastosowane terapeutycznie.
Mumio zajmuje ważną pozycję w medycynie ajurwedyjskiej i jest stosowany w leczeniu takich schorzeń jak żółtaczka, kamica żółciowa, zaburzenia trawienne, epilepsja, zaburzenia układu nerwowego, przewlekłe zapalenie oskrzeli, anemii.
Współczesne badania przedkliniczne również dostarczają dowodów na skuteczność terapeutyczną mumio. Istnieje nawet kilka zatwierdzonych patentów, które dotyczą wykorzystania mumio przez przemysł farmaceutyczny, spożywczy i kosmetyczny.
W Polsce dostępne są preparaty z mumio, które sprzedają indyjskie firmy jak np. Himalaya Drug Company, Dabur India czy Charak Pharma. Zgodnie z informacjami podanymi w pracy Wilsona i wsp. (2011), preparaty tych firm stosuje się w leczeniu, między innymi, nadciśnienia, hiperlipidemii, schorzeń układu moczowego, cukrzycy insulinoniezależnej, zaburzeń lękowych, hemoroidów, żylaków oraz bólów kostno-stawowych.
Komentarze
Prześlij komentarz