Kwiat ślazu - działanie terapeutyczne

Surowca dostarczają dwa gatunki ślaz dziki (Malva sylvestris L.) i ślaz zaniedbany (Malva neglecta Waltr.).

 

Oba gatunki występują na przydrożach, przychaciach i śmietniskach. Ślaz dziki spotykany jest często w Polsce, a ślaz zaniedbamy występuje pospolicie.

Ślaz dziki zwany też leśnym, jest rośliną dwuletnią lub trwałą, o wysokości 30—100 cm, o łodydze wzniesionej, u góry odstająco owłosionej. Liście ślazu dzikiego są 3—7-klapowe, górne dłoniasto głęboko wcinane. Kwiaty czerwonofioletowe lub purpuroworóżowe z ciemniejszymi prążkami, skupione po 2—6 w kątach liści, na szypułkach odstająco owłosionych. Ślaz dziki kwitnie od lipca do września.

Ślaz zaniedbany, zwany też małym, jest rośliną roczną lub wieloletnią o łodydze szarawej, leżącej, liściach okrągławo-sercowatych, 5—7 klapowych, o klapach płytkich, brzegiem karbowanych. Kwiaty są skupione po 3—6 w kątach liści, bladoróżowe lub białawe. Ślaz zaniedbany kwitnie od czerwca do września.

Główne związki

Kwiaty ślazu dzikiego i zaniedbanego zawierają śluz w ilości od 2.5—6%, glikozydy antocyjanowe (m.in. malwinę i delfinidyno-3-glukozyd), kwasy organiczne i sole mineralne.

Działanie

Wodne wyciągi z kwiatów malwy zawierają śluz, który powleka błony śluzowe jamy ustnej, gardła i krtani, chroniąc je przed podrażnieniami. Ślaz łagodzi kaszel, ułatwia odkrztuszanie i zmniejsza stany zapalne. Powleka on także błony śluzowe przełyku i żołądka, ale działanie jego jest tam krótkotrwałe.

Bibliografia:

Kohlmünzer S. Farmakognozja, Warszawa 1977

Mowszowicz J. Przewodnik do oznaczania krajowych roślin lekarskich, Warszawa 1983.

Ożarowski A.: Ziołolecznictwo. Warszawa 1983.