Surowiec pochodzi od gatunku dziurawiec pospolity Hypericum perforatum L., zwany też zielem świętojańskim.
W Polsce gatunek ten występuje powszechnie na polanach, łąkach i w widnych zaroślach, na brzegach lasów. Jest to roślina zielna, wieloletnia o wysokości 30—100 cm, o nagiej, obłej wzniesionej łodydze, rozgałęzionej w górnej części. Liście są naprzeciwległe, silnie przeświecająco kropkowane. Kwiatostan dziurawca jest gęsty, wielokwiatowy, ze złocistymi żółtymi kwiatami i czarnej kropkowanej koronie. Dziurawiec kwitnie od czerwca do sierpnia.
Główne związki
Ziele dziurawca zawiera różnorodne związki chemiczne, z których najważniejsze to flawonoidy (hiperozyd, rutyna, kwercetyna), pochodna antrachinonu — hiperycyna, garbniki katechinowe, leukoantocyjanozydy oraz olejek eteryczny w ilości ok. 1%.
Działanie
Dziurawiec jest jedną z najbardziej wszechstronnie działających roślin leczniczych. Działa przeciwskurczowo na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego i dróg żółciowych. Tak po podaniu doustnym jak i zewnętrznie działa ściągająco i antyseptycznie. Przy stosowaniu większych dawek uwidaczniają się właściwości przeciwdepresyjne surowca, spowodowane przez hiperycynę. Działa skutecznie w psychozach i stanach nerwicowo-depresyjnych. Hiperycyna jest związkiem fotodynamicznym, zwiększającym u ludzi i zwierząt zdolność absorpcji promieni nadfioletowych. Dobrze rozpuszcza się w alkoholu i olejach tłustych. Brak jej więc w naparach i odwarach, które można pić w okresie lata, bez obawy nadmiernego uczulenia na światło słoneczne.
Bibliografia:
Kohlmünzer S. Farmakognozja, Warszawa 1977
Mowszowicz J. Przewodnik do oznaczania krajowych roślin lekarskich, Warszawa
1983.
Ożarowski A.: Ziołolecznictwo. Warszawa 1983.
Komentarze
Prześlij komentarz